இயற்கையின் நியதி; இறைவனின் பிடியில்!
கை கால்கள் நன்றாக இருக்கும் ஒருவர் நம்மிடம் பிச்சை கேட்டு வந்தால், 'எல்லாம் நல்லா தானே இருக்கு. உழைச்சு பிழைக்க வேண்டியது தானே' என்று சொல்லி விரட்டுவோம், இல்லையா? இதோபோன்ற நிலைமை சுவாமி விவேகானந்தருக்கும் ஏற்பட்டது.
சுவாமி விவேகானந்தர் காவி வேஷ்டியும் சட்டையுமாக ஊரெல்லாம் வலம் வருவது கண்ட ஒரு இளைஞன், "இதெல்லாம் ஒரு பிழைப்பா? நீயெல்லாம் உழைத்துப் பிழைக்கக் கூடாதா? வயித்துக்காக இப்படி பிச்சையெடுக்க வருகிறாயே?" என்று கடுமையாகத் திட்டிவிட்டான்.
இதுகேட்ட விவேகானந்தர் ரொம்பவே மனம் நொந்துவிட்டார். அதேநேரம் அந்த நபரின் பேச்சில் இருந்த நியாயத்தையும் உணர்ந்தார்.'அவர் சொல்வதும் சரிதானே! சந்நியாசியானாலும், உழைப்பதற்கு உடல் இருக்கிறதே! அதேநேரம் உழைப்பு அது... இது எனத் திரிந்தால், இறைவனை அடையும் மார்க்கத்தைக் கைவிட வேண்டியிருக்குமே!' எனக் குழம்பிபோன விவேகானந்தர், காட்டுக்குள் சென்று தவமிருந்து உயிரைவிடுவதெனத் தீர்மானித்தார்.
விவேகானந்தர் கண்மூடி தவத்தைத் தொடங்கினார். ஒருநாள் புலி ஒன்று அவர் முன்னால் நின்றது. தற்செயலாகக் கண்திறந்த சுவாமி, புலியை உற்றுப் பார்த்தார். புலி அவரை நோக்கி வந்தது. என்ன நினைத்ததோ தெரியவில்லை, சற்று தள்ளி படுத்துக் கொண்டது.
பாவம் இந்தப் புலி... அதற்குக் கடும் பசிபோலும். நடக்கக்கூட தெம்பில்லாமல் படுத்துவிட்டதே... என்றெண்ணிய விவேகானந்தர், புலியின் அருகில் செல்ல எழுந்தார்.
புலியும் எழுந்தது. திக்... திக்...கான நேரம். ஆனால் புலி எங்கோ ஓடிவிட்டது.
"இறைவா, புலிகூட என்னைக் கொல்லாமல் விட்டுவிட்டதே. என்னை எதற்காக இந்தப் பூமியில்
வாழ வைத்திருக்கிறாய்? என்னிடம் வேறென்ன பயனை எதிர்பார்க்கிறாய்?" என்றபடி விவேகானந்தர் மனதைத் தேற்றிக் கொண்டார். மரண முடிவைக் கைவிட்டு அங்கிருந்து புறப்பட்டார்.
(தமிழ் இதழ்களில் வந்த கருத்துள்ள கதை)
