26 ஆகஸ்ட், 2017

ராபர்ட் கால்டுவெல்: திராவிட மொழியியல் ஆய்வின் முன்னோடி


Statue of Tamil scholar Bishop Caldwell at the Marina in Madras. (Pubd on January 3, 1968) PHOTO: THE HINDU ARCHIVES    -  THE HINDU ARCHIVES
Published :  27 Aug 2017  11:33 IST
Updated :  27 Aug 2017  11:33 IST
மிழருக்கும் ஐரோப்பியருக்கும் ஏற்பட்ட சமய, வாணிப மற்றும் அரசியல் தொடர்புகளால் தமிழில் சில மாறுதல்களும் முன்னேற்றங்களும் ஏற்பட்டன. தமிழ் மொழிக்கு ஏற்பட்ட மாறுதல் அல்லது வளர்ச்சி பெரும்பாலும் ஐரோப்பியப் பாதிரியார்களால் உண்டானவையே என்று மயிலை சீனி. வேங்கடசாமி அவரது ‘கிறித்தவமும் தமிழும்’ என்ற நூலில் கூறுகிறார். இப்படி, கிறிஸ்தவ சமயத்தைப் பரப்புவதற்காகத் தமிழகம் வந்து, தமிழுக்குத் தொண்டாற்றிய ஐரோப்பியர்களுள் ராபர்ட் கால்டுவெல் குறிப்பிடத் தக்கவர்.
அயர்லாந்தில் பிறந்த கால்டுவெல், லண்டன் மிஷனரி சங்கத்தில் சேர்ந்தார். பின்னர் அந்த சங்கத்தின் சார்பாக கிளாஸ்கோ பல்கலைக்கழகத்தில் பி.ஏ. பயின்றார். அங்கு கிரேக்க மொழியைப் பயிற்றுவித்த பேராசிரியர் சாண்ட்ஃபோர்டு என்பவர் மொழிநூல் முறை குறித்தும், ஒப்பிலக்கணத்தின் வாயிலாக மொழியின் தன்மையை உணர்ந்துகொள்ளும் முறை குறித்தும் ஆற்றிய உரைகள், அவருக்கு மொழியியலின்மீது ஆர்வத்தைத் தூண்டியது. பின்னாளில் அவர் தென்னிந்திய மொழிகளின் ஒப்பிலக்கணம் குறித்த நூலை எழுதுவதற்கு அடித்தளமிட்டவர் இந்தப் பேராசிரியரே என்று கால்டுவெல் கூறியுள்ளார்.

தென்திசை நோக்கிய பயணம்

1838-ல் லண்டன் மிஷனரி சங்கத்தின் சார்பாக, சமயப் பணிபுரிவதற்காக சென்னை துறைமுகம் வந்து சேர்ந்தார் கால்டுவெல். சென்னையில் தங்கி மூன்றாண்டுகள் தமிழைக் கற்றுக்கொண்டு, அங்கிருந்து திருநெல்வேலிக்குக் கால்நடையாகவே பயணம் மேற்கொண்டார். இந்த மண்ணையும் மக்களையும் அறிந்துகொள்ளும் பொருட்டு அவர் தேர்ந்தெடுத்த இந்தப் பயணம், தமிழர் வாழ்க்கை முறைமீது அவருக்குப் பேரார்வத்தை ஏற்படுத்தியது. திருநெல்வேலியில் உள்ள இடையன்குடியில் வசிக்கத் தொடங்கிய கால்டுவெல், சமயப் பணியோடு தமிழ்ப் பணியையும் தொடர்ந்தார்.
திருநெல்வேலியில் பணியாற்றிய காலத்தில், திருக்குறள், சீவக சிந்தாமணி, நன்னூல் ஆகிய நூல்களைக் கற்றுணர்ந்தார் கால்டுவெல். தமிழில் உள்ள கிறிஸ்தவ மதப் பிரார்த்தனை நூலையும், புதிய ஏற்பாட்டையும் திருத்தி வெளியிட்ட குழுவில் உறுப்பினராக இடம்பெற்றார். தமிழ்ப் பணியோடு வரலாற்று ஆய்வுகளிலும் ஈடுபட்ட கால்டுவெல், ‘திருநெல்வேலியின் அரசியல் மற்றும் பொது வரலாறு’ (A Political and General History of Tinnevely)என்னும் நூலைப் படைத்தார்.

ஒப்பியல் ஆய்வு

கால்டுவெல்லின் பணிகளுள் தலையாயதாகப் போற்றப்படுவது, திராவிட மொழிக் குடும்பம் குறித்த அவரது ஆய்வுகளே. இந்தியாவில் உள்ள மொழிகள் அனைத்தும் வடமொழிக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்ததே என்னும் கருத்து வலுப்பெற்றிருந்த காலம் அது. 1838-ல், கிழக்கிந்திய கம்பெனியைச் சேர்ந்த பேராசிரியர் எல்லிஸ் தமிழ், தெலுங்கு, மலையாளம், கன்னடம் ஆகிய நான்கு மொழிகளுக்கு இடையேயுள்ள தொடர்பைச் சுட்டிக்காட்டி, இவை நான்கும் ஒரு தனிக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவை என்று கூறினார். சென்னையில் உள்ள எல்லிஸ் சாலை இவரது பெயராலேயே அமைந்துள்ளது.
இவரைத் தொடர்ந்து கிறித்தவ லாசர், வில்லியம் கேரி, ஸ்டீவன்சன் போன்ற பலரும் தமிழ், மலையாளம் போன்ற மொழிகள் தனிக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவை என்றும், வட இந்திய மொழிகளிலிருந்து வேறுபட்டவை என்றும் நிறுவ முயன்றனர்.
பண்டைய தமிழ்ச்சொற்களைப் பழங்கன்னடச் சொற்களோடும், பண்டைய தெலுங்குச் சொற்களோடும் ஒப்பிட்ட கால்டுவெல், நூற்றுக்கணக்கான இயற்சொற்களின் வேர்கள் இம்மூன்று மொழிகளிலும் ஒன்றுபட்டு இருப்பதைக் கண்டார். ஐரோப்பிய மொழி நூல்களில் உள்ள ஆராய்ச்சி முறைகளின் துணையோடு, தென்னிந்திய மொழிகளை ஆராய்ந்தார் கால்டுவெல். 15 ஆண்டுகள் ஆராய்ச்சியின் முடிவில், தென்னிந்திய மொழிகளின் இலக்கணக் கூறுகளும், சொல்லாக்க முறைகளும் அடிப்படையான ஒற்றுமை உடையதாக விளங்குவதைக் கண்டார்.
தென்னிந்திய மொழிக் குடும்பத்தில் தமிழ், தெலுங்கு, மலையாளம், கன்னடம், துளு, குடகு ஆகிய ஆறு மொழிகளைத் திருந்திய மொழிகள் என்றும், துதம், கோதம், கூ, கோண்ட், பிராகுய் உள்ளிட்ட மொழிகளைத் திருத்தமடையாத மொழிகள் என்றும் வகைப்படுத்தினார். இம்மொழிகளைத் திராவிடம் என்னும் பெயரால் அழைத்தார். இந்திய மொழிகளில் திராவிட மொழிகள் ஒரு தனிக் குடும்பத்தைச் சார்ந்தவை என்றும், அவை இந்தோ – ஐரோப்பிய மொழிகளோடு தொடர்புடையவை அல்ல என்றும் பல்வேறு சான்றுகளோடு நிறுவினார். தனது ஆய்வை 1856–ல் ‘திராவிட மொழிகளின் ஒப்பிலக்கணம்’ என்ற தலைப்பில் நூலாக வெளியிட்டார்.

தனித்தியங்கும் தமிழ்

திராவிட மொழிகளுக்கே உரித்தான கூறுகளைத் தமது நூலில் விளக்கியுள்ள கால்டுவெல், பெயர்களை உயர்திணை என்றும், அஃறிணை என்றும் திராவிட இலக்கண ஆசிரியர்கள் வகுத்த முறை உலகத்தில் வேறெந்த மொழி நூலிலும் காணப்படாத சிறந்த முறை என்று போற்றியுள்ளார்.
தென்னிந்திய மொழிகளுள் மலையாளம் தமிழோடு நெருங்கிய தொடர்புடையதாக வழங்கிவந்ததாகவும், பின்னாளில் வடமொழிச் சொற்களைத் தழுவிய காரணத்தால், முற்கால மலையாளத்திலிருந்து வேறுபட்டு வழங்கலாயிற்று எனவும் குறிப்பிடும் கால்டுவெல், அவ்வாறே தெலுங்கும் கன்னடமும் வடமொழிச் சொற்களை அளவின்றி ஏற்று வழங்கத் தொடங்கியதால், இருமொழிகளும் வடமொழி உதவியின்றித் தனித்தியங்கும் ஆற்றலை இழந்துவிட்டதாகவும் கூறுகிறார்.
தமிழ் நூல்களை இயற்றிய புலவர்கள் இயன்றவரை தமிழ்ச் சொற்களையே நூல்களில் கையாண்டதாலும், இன்றியமையாத வடமொழிச் சொற்களை ஏற்கும்போதும் அவற்றைத் தமிழுக்கேற்ற வகையில் மாற்றியமைத்து வழங்கிவந்ததாலும் இன்றளவும் தமிழ்மொழி அதன் திறம் குன்றாது வழங்கிவருகிறதெனவும், தமிழில் இன்று வழங்கும் வடமொழிச் சொற்களை அகற்றினாலும் தமிழ் தனித்து இயங்கவல்லதென்றும் தனது ஆராய்ச்சியில் நிறுவியுள்ளார்.
கால்டுவெல் ஒப்பிலக்கணம் எழுதிய காலத்தில்இந்தோ-ஐரோப்பிய மொழிக் குடும்பம் தவிர்த்த ஏனைய மொழிக் குடும்பங்களில் ஒப்பியல் ஆய்வு போதிய அளவு வளர்ச்சியடையவில்லை. மேலும் ஒலியியல் ஆய்வு, கால்டுவெல்லின் காலத்தில் அறிவியல் கண்ணோட்டத்துடன் மிகுந்த வளர்ச்சியைப் பெறவில்லை. இவ்வாறு ஒப்பியல் ஆய்வும் ஒலியியல் ஆய்வும் மிகவும் பின்தங்கியிருந்த காலத்தில் குறைந்த வசதிகளோடு சிறந்த ஆய்வை அவர் மேற்கொண்டு பல அரிய செய்திகளை வெளிக்கொண்டுவந்தார் என்பதுதான் அவரது பெருமுயற்சியின் தனிச்சிறப்பு.
-செ. விஜய்கிருஷ்ணராஜ்,
முதுநிலை ஆய்வாளர், கூட்டுறவுத் துறை.
தொடர்புக்கு: svijaykrishnaraj@gmail.com
ஆகஸ்ட் 28: கால்டுவெல் நினைவு தினம்
திருநங்கைகளின் உணர்வுகளை உணருங்கள் தோழர்களே! #RespectTransgenders
Vikatan

சமூகம் பற்றிப் பேசும் அநேக சந்தர்ப்பங்களில் ஆண், பெண் ஆகிய இரு பாலினங்களைப் பற்றிய விஷயங்கள் மட்டும் அலசப்படுகின்றன. மூன்றாம் பாலினமான திருநங்கைகளைப் பற்றிய சிந்தனை பலருக்கு வருவதில்லை. பாலினப் பாகுபாடால் அவர்களுக்கு நேரும் இன்னல்களைப் பற்றியும் பேசப்படுவதேயில்லை.
கல்யாணமாகி நான்கு வருடங்கள் கழித்துப் பிறக்கும் குழந்தை அது. தன் பெண்மையைப் பூர்த்திச் செய்ய வந்த ஒரு பொக்கிஷமாகவே அந்தக் குழந்தையை நினைத்தாள். தாயை விட்டு அவனாலும் ஒரு நிமிடம் கூட இருக்க முடியாத அளவுக்குப் பாசத்தால் பிணைந்திருந்தான். ஆண்டுகள் நகர்ந்து அவன் இளமைப் பருவத்தை நெருங்கிக் கொண்டிருக்கும் வேளையில் அவனுக்குள் ஏதோ ஒரு மாற்றம். இதுவரை தன்னை ஓர் ஆணாகக் கருதி ஆசிரியர் ஆண் பிள்ளை பக்கத்தில் உட்கார வைக்கும் போதெல்லாம் அவனுக்குள் ஏதோ ஒரு நெருடல். பெண் பிள்ளைகளோடு சகஜமாகப் பழக முடிந்த அவனால் ஆண் பிள்ளைகளோடு அந்த நெருக்கத்தைக் காட்ட முடியவில்லை. யாரிடம் சொல்வது என்றும் புரியவில்லை. ஏற்கெனவே தன் நடையையும், பேச்சையும் எல்லோரும் வித்தியாசமாகப் பார்ப்பதும் தன்னைக் கேலி செய்வதும் அவனுக்கு விளங்காமல் இல்லை.
நன்றாக நடனம் ஆடும் இவனும் ஒரு நடனப் போட்டியில் பங்குக் கொள்ள, அவன் வகுப்பின் ஆசிரியை "நீ என்ன பொம்பளப் புள்ள மாதிரி ஆடுற?" என்று கேட்டதும், அதற்கு எப்படி ரியாக்ட் செய்வது என்பது தெரியாமல், அச்சப்பட்டு ஓடிப் போய் கழிவறைக்குள் நின்று அழுகிறான். வீட்டுக்குள் வந்து கண்ணாடி முன் நின்று தன் முகத்தைப் பார்க்கும் போது அவனை அறியாமலே அவனுக்குள் ஒரு நாணம் பூக்கிறது. ஆசையை அடக்க முடியாமல் அம்மாவின் சேலையை அணிந்துகொள்கிறான். அதில் ஏதோ ஒரு நிறைவு. அம்மா இல்லாத சமயங்களில் அதுவே அவனுக்கு வழக்கமாகி விடுகிறது. ஆனால், என்றாவது ஒரு நாள் தெரிந்துவிடும் அல்லவா! அந்தநாளும் வந்தது. தன் சேலையை உடுத்தி நின்ற அவனைப் பார்த்துவிடுகிறார் அம்மா. வீடே போர்க்களமாகி விடுகிறது. இதுவரை மனதில் பூட்டி வைத்திருந்தை உடைத்து, "எனக்குப் பொண்ணுங்க மாதிரிதான் இருக்கப் பிடிக்கிறது " என்று அழுகையின் ஊடாகச் சொல்கிறான். அம்மா அவனை ஏதேதோ கூறி, ஆண் பிள்ளையைப் போல இருக்கச் சொல்லி கெஞ்சுகிறார். ஆனால், எவ்வளவு நாள்களுக்குத்தான் நடிப்பது என்று தன் நிலையை விளக்கும்போது அம்மாவுக்கு உலகம் சுற்றுவதே நின்றதுபோலாகி விட்டது. இறுதியாகத் தனக்குள் இருக்கும் அவளை மறைக்க விரும்பாததால் வீட்டை விட்டு வெளியேறுகிறான் அவன் (அவள்).
படிப்பதற்கு ஒரு கதைபோல இருந்தாலும் உண்மையா நடந்தது இது. பள்ளியில் என்னோடு படித்த அண்ணன் ஒருவரின் வாழ்வில் நடந்தவை. திருநங்கைகளை எங்கேனும் பார்க்கும்போதும் அந்த அண்ணனின் நினைவு வரும். இவர்களில் அவர் இருக்கிறாரா என என் கண்கள் அனிச்சையாகத் தேடும்.


திருநங்கைகள் ஒவ்வொருவரின் வாழ்விலும் இதை விடக் கொடுமையான பல வலிகளும், அவமானங்களும் நிறைந்ததாகவே இருக்கும். சிறுவயதிலிருந்தே இந்தச் சமூகம் அவர்களை, தப்பிப் பிறந்த ஜீவன்களாகவே பார்த்துவருகிறது. எனக்கும் சிறு வயதிலிருந்தே இவர்களைப் பார்த்தால் சற்றுப் பயமாக இருக்கும். இந்தச் சமூகத்தின் தாக்கம் என்னுள்ளும் விதைத்திருக்கிறது அல்லவா!
ரயில் பயணங்களில் வழக்கமாக ஒரு காட்சியை நான் பார்க்க நேரும். பயணம் செய்யும் அநேகரின் தலைகள் திடீரென்று குனிந்துகொள்ளும் அல்லது ஜன்னலை நோக்கித் திரும்பும். இதற்கான காரணத்தை எளிமையாக யூகித்துவிடலாம். திருநங்கை ஒருவர் பணம் கேட்டு வந்துகொண்டிருப்பார். குறிப்பாக, ஆண்களிடம் பணம் கேட்கும் போது அவர்களில் பலர் ஒருவித நக்கலான பார்வையையே அந்தத் திருநங்கை மீது வீசுவார்கள். எனக்கு அப்பொழுது எல்லாம் இவர்கள் ஏன் இப்படிச் செய்கிறார்கள் என்ற கேள்வி எழும்? கோபமாக வரும். நக்கலாகப் பார்ப்பவர்களிடம் என் கோபத்தைக் காட்ட நினைப்பேன். வழக்கமாக எனக்குள் இருக்கும் பயம் அதைத் தடுத்து விடும்.
இதுபோல பல சம்பவங்கள் எனக்குப் பழகிப் போக ஒரு ரயில் பயணம் என் கேள்விக்கான விடையைத் தந்தது. ரயில் வடமாநிலத்தை நோக்கி விரைந்து கொண்டிருந்தது. அன்றைக்கும் திருநங்கை ஒருவர் பணம் கேட்டு வந்துகொண்டிருந்தார். பணம் கொடுத்தவர்களை

வாழ்த்திக்கொண்டு வந்தார். வழியில் நான் நிற்க, என் அம்மா வயதில் இருக்கும் அந்தத் திருநங்கை என்ன நினைத்தாரோ... ஒரு நிமிடம் நின்று, அவரின்கையை என் தலையில் வைத்து "எல்லா ஆசியோடும் நல்லா இரு" என்று ஆசிர்வதித்தார். இது எனக்கு அவருடன் ஓர் இணக்கத்தை ஏற்படுத்தியதாக உணர்ந்தேன். அவரிடம் "ஏன் இப்படி எல்லோரிடமும் பணம் கேட்கிறீர்கள்? நீங்கள் போன பிறகு உங்களைப் பலர் திட்டுவது தெரியாதா?" என்று கேட்டேன்.
அவர் என்னை நன்றாக ஒருமுறைப் பார்த்துவிட்டு, "இப்படிச் சம்பாதிக்கவில்லை என்றால் எனக்குச் சோறு போடுவது யாரு?" என்றார். இந்தப் பதிலை நான் எதிர்பார்த்ததுதான் என்றாலும் நேரடியாக அவரின் குரலில் கேட்டபோது திகைத்துபோனேன்.
"எல்லோரையும்போல வேலைக்குச் செல்ல வேண்டியது தானே?" என்றேன் சின்னத் தயக்கத்தோடு.
"நான் வேலைக்குப் போக ரெடி! வேலைத் தர யார் இருக்கிறார்கள்? என்றவர் தொடர்ந்து "எங்களைப் போன்ற திருநங்கைகளில் சில படித்து நல்ல வேலைக்குப் போயிருப்பதை மனதில் கொண்டு இந்தக் கேள்வியைக் கேட்கிறாய். அவர்களை, எங்களைப் போன்ற யாரோ ஒருத்தர் கஷ்டப்பட்டுப் படிக்க வச்சுட்டோம். ஆனால், நான் ஸ்கூலுக்குப் போற காலத்துல என்னோட அம்மாவே என்னைப் பிடிக்கவில்லைனு ஒதுக்கிட்டாங்க... வீட்டை விட்டு வெளியே வந்ததும் ஏதாச்சும் வேலை செய்து பிழைச்சிகலாம்னு வேலை தேடினால், எங்களை நம்பி யாரும் வேலை தரவும் தயாராக இல்லை. நாங்க என்ன ஆசைப்பட்டா பிச்சை எடுத்துட்டு இருக்கிறோம்" என்று விரக்தியான சிரிப்போடு சொல்லி நகர்ந்தார். மிக இயல்பான உரையாடலில் இதுவரை திருநங்கைகளைப் பற்றிய என் பார்வையின் வேறு கோணத்தைக் காட்டிச் சென்றார் அவர்.
இப்போது விண்ணப்பம் நிரப்பும் ஒவ்வொரு முறையும் பாலினம் எனக் குறிப்பிடும் இடத்தில் மூன்றாவதாக ஒன்றை என் கண்கள் இயல்பாகத் தேடுகின்றன. அப்படி இல்லாத விண்ணப்பப் படிவங்களைப் பார்க்கும்போது, திருநங்கைகள் விண்ணப்பிக்கும்போது எப்படி குறிப்பிடுவார்கள் என்று யோசனை எழுகிறது. சில விண்ணப்பங்களில் மட்டுமே மூன்றாவது பாலினத்திற்கான இடத்தை வழங்கியுள்ளது.
என்னைப் போன்று நீங்களும் திருநங்கைகளைப் பற்றி உங்களுக்குள் உருவாகியிருக்கும் அச்சத்தையும் கூச்சத்தையும் தவிருங்கள். அவர்களின் வாழும் சூழலுக்கு முதல் காரணம் நாம் என்று உணருங்கள். இதுவரை அவர்களை ஒதுக்கியதை இனியும் தொடராமல், மனித சமுதாயத்தில் அவர்களுக்கான புதிய அத்தியாயம் உருவாக நம்மால் இயன்ற செயல்களில் களமிறங்குவோம். அவர்களின் உணர்வுகளை உணர்ந்துகொள்வோம்.
சமூகம் பற்றிப் பேசும் அநேக சந்தர்ப்பங்களில் ஆண், பெண் ஆகிய இரு பாலினங்களைப் பற்றிய விஷயங்கள் மட்டும் அலசப்படுகின்றன. மூன்றாம் பாலினமான திருநங்கைகளைப் பற்றிய சிந்தனை பலருக்கு வருவதில்லை. பாலினப் பாகுபாடால் அவர்களுக்கு நேரும் இன்னல்களைப் பற்றியும் பேசப்படுவதேயில்லை.
கல்யாணமாகி நான்கு வருடங்கள் கழித்துப் பிறக்கும் குழந்தை அது. தன் பெண்மையைப் பூர்த்திச் செய்ய வந்த ஒரு பொக்கிஷமாகவே அந்தக் குழந்தையை நினைத்தாள். தாயை விட்டு அவனாலும் ஒரு நிமிடம் கூட இருக்க முடியாத அளவுக்குப் பாசத்தால் பிணைந்திருந்தான். ஆண்டுகள் நகர்ந்து அவன் இளமைப் பருவத்தை நெருங்கிக் கொண்டிருக்கும் வேளையில் அவனுக்குள் ஏதோ ஒரு மாற்றம். இதுவரை தன்னை ஓர் ஆணாகக் கருதி ஆசிரியர் ஆண் பிள்ளை பக்கத்தில் உட்கார வைக்கும் போதெல்லாம் அவனுக்குள் ஏதோ ஒரு நெருடல். பெண் பிள்ளைகளோடு சகஜமாகப் பழக முடிந்த அவனால் ஆண் பிள்ளைகளோடு அந்த நெருக்கத்தைக் காட்ட முடியவில்லை. யாரிடம் சொல்வது என்றும் புரியவில்லை. ஏற்கெனவே தன் நடையையும், பேச்சையும் எல்லோரும் வித்தியாசமாகப் பார்ப்பதும் தன்னைக் கேலி செய்வதும் அவனுக்கு விளங்காமல் இல்லை.
நன்றாக நடனம் ஆடும் இவனும் ஒரு நடனப் போட்டியில் பங்குக் கொள்ள, அவன் வகுப்பின் ஆசிரியை "நீ என்ன பொம்பளப் புள்ள மாதிரி ஆடுற?" என்று கேட்டதும், அதற்கு எப்படி ரியாக்ட் செய்வது என்பது தெரியாமல், அச்சப்பட்டு ஓடிப் போய் கழிவறைக்குள் நின்று அழுகிறான். வீட்டுக்குள் வந்து கண்ணாடி முன் நின்று தன் முகத்தைப் பார்க்கும் போது அவனை அறியாமலே அவனுக்குள் ஒரு நாணம் பூக்கிறது. ஆசையை அடக்க முடியாமல் அம்மாவின் சேலையை அணிந்துகொள்கிறான். அதில் ஏதோ ஒரு நிறைவு. அம்மா இல்லாத சமயங்களில் அதுவே அவனுக்கு வழக்கமாகி விடுகிறது. ஆனால், என்றாவது ஒரு நாள் தெரிந்துவிடும் அல்லவா! அந்தநாளும் வந்தது. தன் சேலையை உடுத்தி நின்ற அவனைப் பார்த்துவிடுகிறார் அம்மா. வீடே போர்க்களமாகி விடுகிறது. இதுவரை மனதில் பூட்டி வைத்திருந்தை உடைத்து, "எனக்குப் பொண்ணுங்க மாதிரிதான் இருக்கப் பிடிக்கிறது " என்று அழுகையின் ஊடாகச் சொல்கிறான். அம்மா அவனை ஏதேதோ கூறி, ஆண் பிள்ளையைப் போல இருக்கச் சொல்லி கெஞ்சுகிறார். ஆனால், எவ்வளவு நாள்களுக்குத்தான் நடிப்பது என்று தன் நிலையை விளக்கும்போது அம்மாவுக்கு உலகம் சுற்றுவதே நின்றதுபோலாகி விட்டது. இறுதியாகத் தனக்குள் இருக்கும் அவளை மறைக்க விரும்பாததால் வீட்டை விட்டு வெளியேறுகிறான் அவன் (அவள்).
படிப்பதற்கு ஒரு கதைபோல இருந்தாலும் உண்மையா நடந்தது இது. பள்ளியில் என்னோடு படித்த அண்ணன் ஒருவரின் வாழ்வில் நடந்தவை. திருநங்கைகளை எங்கேனும் பார்க்கும்போதும் அந்த அண்ணனின் நினைவு வரும். இவர்களில் அவர் இருக்கிறாரா என என் கண்கள் அனிச்சையாகத் தேடும்.


திருநங்கைகள் ஒவ்வொருவரின் வாழ்விலும் இதை விடக் கொடுமையான பல வலிகளும், அவமானங்களும் நிறைந்ததாகவே இருக்கும். சிறுவயதிலிருந்தே இந்தச் சமூகம் அவர்களை, தப்பிப் பிறந்த ஜீவன்களாகவே பார்த்துவருகிறது. எனக்கும் சிறு வயதிலிருந்தே இவர்களைப் பார்த்தால் சற்றுப் பயமாக இருக்கும். இந்தச் சமூகத்தின் தாக்கம் என்னுள்ளும் விதைத்திருக்கிறது அல்லவா!
ரயில் பயணங்களில் வழக்கமாக ஒரு காட்சியை நான் பார்க்க நேரும். பயணம் செய்யும் அநேகரின் தலைகள் திடீரென்று குனிந்துகொள்ளும் அல்லது ஜன்னலை நோக்கித் திரும்பும். இதற்கான காரணத்தை எளிமையாக யூகித்துவிடலாம். திருநங்கை ஒருவர் பணம் கேட்டு வந்துகொண்டிருப்பார். குறிப்பாக, ஆண்களிடம் பணம் கேட்கும் போது அவர்களில் பலர் ஒருவித நக்கலான பார்வையையே அந்தத் திருநங்கை மீது வீசுவார்கள். எனக்கு அப்பொழுது எல்லாம் இவர்கள் ஏன் இப்படிச் செய்கிறார்கள் என்ற கேள்வி எழும்? கோபமாக வரும். நக்கலாகப் பார்ப்பவர்களிடம் என் கோபத்தைக் காட்ட நினைப்பேன். வழக்கமாக எனக்குள் இருக்கும் பயம் அதைத் தடுத்து விடும்.
இதுபோல பல சம்பவங்கள் எனக்குப் பழகிப் போக ஒரு ரயில் பயணம் என் கேள்விக்கான விடையைத் தந்தது. ரயில் வடமாநிலத்தை நோக்கி விரைந்து கொண்டிருந்தது. அன்றைக்கும் திருநங்கை ஒருவர் பணம் கேட்டு வந்துகொண்டிருந்தார். பணம் கொடுத்தவர்களை

வாழ்த்திக்கொண்டு வந்தார். வழியில் நான் நிற்க, என் அம்மா வயதில் இருக்கும் அந்தத் திருநங்கை என்ன நினைத்தாரோ... ஒரு நிமிடம் நின்று, அவரின்கையை என் தலையில் வைத்து "எல்லா ஆசியோடும் நல்லா இரு" என்று ஆசிர்வதித்தார். இது எனக்கு அவருடன் ஓர் இணக்கத்தை ஏற்படுத்தியதாக உணர்ந்தேன். அவரிடம் "ஏன் இப்படி எல்லோரிடமும் பணம் கேட்கிறீர்கள்? நீங்கள் போன பிறகு உங்களைப் பலர் திட்டுவது தெரியாதா?" என்று கேட்டேன்.
அவர் என்னை நன்றாக ஒருமுறைப் பார்த்துவிட்டு, "இப்படிச் சம்பாதிக்கவில்லை என்றால் எனக்குச் சோறு போடுவது யாரு?" என்றார். இந்தப் பதிலை நான் எதிர்பார்த்ததுதான் என்றாலும் நேரடியாக அவரின் குரலில் கேட்டபோது திகைத்துபோனேன்.
"எல்லோரையும்போல வேலைக்குச் செல்ல வேண்டியது தானே?" என்றேன் சின்னத் தயக்கத்தோடு.
"நான் வேலைக்குப் போக ரெடி! வேலைத் தர யார் இருக்கிறார்கள்? என்றவர் தொடர்ந்து "எங்களைப் போன்ற திருநங்கைகளில் சில படித்து நல்ல வேலைக்குப் போயிருப்பதை மனதில் கொண்டு இந்தக் கேள்வியைக் கேட்கிறாய். அவர்களை, எங்களைப் போன்ற யாரோ ஒருத்தர் கஷ்டப்பட்டுப் படிக்க வச்சுட்டோம். ஆனால், நான் ஸ்கூலுக்குப் போற காலத்துல என்னோட அம்மாவே என்னைப் பிடிக்கவில்லைனு ஒதுக்கிட்டாங்க... வீட்டை விட்டு வெளியே வந்ததும் ஏதாச்சும் வேலை செய்து பிழைச்சிகலாம்னு வேலை தேடினால், எங்களை நம்பி யாரும் வேலை தரவும் தயாராக இல்லை. நாங்க என்ன ஆசைப்பட்டா பிச்சை எடுத்துட்டு இருக்கிறோம்" என்று விரக்தியான சிரிப்போடு சொல்லி நகர்ந்தார். மிக இயல்பான உரையாடலில் இதுவரை திருநங்கைகளைப் பற்றிய என் பார்வையின் வேறு கோணத்தைக் காட்டிச் சென்றார் அவர்.
இப்போது விண்ணப்பம் நிரப்பும் ஒவ்வொரு முறையும் பாலினம் எனக் குறிப்பிடும் இடத்தில் மூன்றாவதாக ஒன்றை என் கண்கள் இயல்பாகத் தேடுகின்றன. அப்படி இல்லாத விண்ணப்பப் படிவங்களைப் பார்க்கும்போது, திருநங்கைகள் விண்ணப்பிக்கும்போது எப்படி குறிப்பிடுவார்கள் என்று யோசனை எழுகிறது. சில விண்ணப்பங்களில் மட்டுமே மூன்றாவது பாலினத்திற்கான இடத்தை வழங்கியுள்ளது.
என்னைப் போன்று நீங்களும் திருநங்கைகளைப் பற்றி உங்களுக்குள் உருவாகியிருக்கும் அச்சத்தையும் கூச்சத்தையும் தவிருங்கள். அவர்களின் வாழும் சூழலுக்கு முதல் காரணம் நாம் என்று உணருங்கள். இதுவரை அவர்களை ஒதுக்கியதை இனியும் தொடராமல், மனித சமுதாயத்தில் அவர்களுக்கான புதிய அத்தியாயம் உருவாக நம்மால் இயன்ற செயல்களில் களமிறங்குவோம். அவர்களின் உணர்வுகளை உணர்ந்துகொள்வோம்.
2 லட்சம் ஆண்டுகளில் மனிதர்கள் பூமியில் எப்படியெல்லாம் பரவினார்கள்? அறிவியலின் டைம்லைன்!
Vikatan
2016ஆம் ஆண்டின் மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பின்படி உலகின் மொத்த மக்கள் தொகை 7.442 பில்லியன். இப்போது இந்த பூமிப்பந்து முழுவதும் நாம் பரவிக் கிடந்தாலும், மனிதர்கள் தோன்றியபோது இந்த நிலை நிச்சயம் இருந்திருக்காது.


வரலாற்று ஆய்வின்படி முதல் மனித இனம் கிழக்கு ஆப்பிரிக்காவிலோ அல்லது, இந்தியாவின் தென்பகுதியிலோ உருவானதாக சொல்லப்படுகின்றது. அங்கிருந்து மனித இனம் எவ்வாறு பூமியின் எல்லா மூலைக்கும் சென்றடைந்தது என்பது ஒரு மிகப்பெரிய கேள்விக்குறியாகவே இருந்து வந்தது. அப்போது வாழ்ந்த மனிதர்களுக்கு எழுதப் படிக்கத் தெரியாது. பிறகு எப்படிச் சரியான வரலாற்றை நாம் அறிய முடியும்?
அறிவியல் ஆராய்ச்சி

இன்றைய அறிவியல், பல ஆராய்ச்சிகள் மற்றும் நவீன தொழில்நுட்பங்கள் மூலம் மேற்கண்ட கேள்விகளுக்கு விடை காண உதவுகிறது. DNA மூலக்கூறு ஆராய்ச்சி மூலம் பல உண்மைகள் வெளிச்சத்திற்கு வந்துள்ளன. உதாரணமாக, பண்டைய மனிதனின் ஒரு எலும்பு கிடைத்தால் போதும், அது எந்தக் காலத்தை சேர்ந்த மனிதனுடையது எனவும், அந்த வகை மனித இனம் இப்போது இருக்கிறதா, அதற்கும் நமக்கும் என்னென்ன வேறுபாடுகள் என்பது வரை கண்டறிய முடியும்.
புகழ்பெற்ற நேஷனல் ஜீயோகிராஃபி சேனல் 2005ஆம் ஆண்டு “ஜெனோகிராஃபிக் ப்ராஜெக்ட்” என்ற ஒன்றை ஆரம்பிக்கிறது. இதற்கு பல்வேறு நாடுகளில் இருக்கும் மானுடவியலாளர்கள் (Anthropologists) மற்றும் மெய்ப்பொருள் மூல ஆராய்ச்சியாளர்கள் (Paleontologists) ஆதரவு தெரிவித்து உதவி வருகின்றனர். எங்கே மனித இனம் தோன்றியது, எப்படி எல்லாம் அவர்கள் இடம்பெயர்ந்தார்கள் என்பது போன்ற முக்கியத்துவம் வாய்ந்த கேள்விகளுக்கு விடை கண்டு வருகின்றனர். மனித இனத்தின் வளர்ச்சி மற்றும் பயணம் பற்றிய ஒரு எளியத் தொகுப்பு இதோ…
2,00,000 வருடங்களுக்கு முன்: 500,000 வருடங்களுக்கு முன்பே பழங்கால மனிதர்கள் தோன்றி இருந்தாலும் அவர்கள் உடலமைப்பில் சற்று வேறுபட்டே இருந்தனர். தற்போது இருக்கும் மனித இனம் ஹோமோ சேபியன்கள் இனத்தைச் சார்ந்தது. இவர்கள் முதன் முதலில் கிழக்கு ஆப்பிரிக்காவில் 200,000 வருடங்களுக்கு முன் உருவாகின்றனர்.
70,000 வருடங்களுக்கு முன்: பனி யுகத்தின் குளிர்ந்த, உலர்ந்த காலத்திற்குள் பூமி நுழைகிறது. பல்வேறு பழங்கால மனித இனங்கள், விலங்கு மற்றும் பறவை இனங்கள் இதில் அழிந்திருக்கலாம் என்று நம்பப்படுகிறது.


60,000 வருடங்களுக்கு முன்: அதுவரை ஆப்பிரிக்காவில் மட்டும் இருந்து வந்த ஒரு சில மனித இனங்கள் முதன்முறையாக அந்தக் கண்டத்தை விட்டு வெளியே வருகின்றனர். கால்நடையாகவே நெடும்பயணம் மேற்கொள்கின்றனர். இப்போது தான் நாடோடி வாழ்க்கையே சிறந்த முறை என்று உணர்கின்றனர்.
50,000 வருடங்களுக்கு முன்: முதன் முறையாக மனித இனம் ஆசியா வழியாகக் கடல் கடந்து ஆஸ்திரேலியாவில் கால் பதிக்கிறது. அதே சமயம், மற்றோரு கூட்டம், முதன் முறையாகச் செங்கடலை கடந்து அதுவரை சென்றிடாத இடங்களுக்கு எல்லாம் ஆச்சர்யங்களுடன் பயணிக்கின்றனர்.
40,000 வருடங்களுக்கு முன்: தென் கிழக்காக பயணப்பட்ட மனிதர்கள் ஐரோப்பாவில் வாழத் தொடங்குகின்றனர். அதே சமயத்தில், நீயாண்டர்தால் (Neanderthals) இன மனிதர்கள் அழியத் தொடங்குகின்றனர். இவர்களுக்கும், நமக்கும் 99.7% DNA ஒற்றுமை உண்டு. அதே போல் மனிதர்கள் மற்றும் சிம்பன்ஸீ குரங்குகளுக்கும் 98.8% DNA பொருத்தம் உண்டு. எனவே, இந்த மூன்று இனங்களும், ஒரு பொதுவான இனத்தில் இருந்து உருவாகி இருக்கலாம் என்று நம்பப்படுகிறது.


35,000 வருடங்களுக்கு முன்: இப்போது அவர்கள் மத்திய கிழக்கு மற்றும் மத்திய ஆசிய பூமியை ஆக்கிரமித்து வாழத் தொடங்கியிருந்தனர்.
25,000 வருடங்களுக்கு முன்: பனி யுகத்தின் கடைசி அதிகபட்ச பனிப்பொழிவு ஏற்பட்டுப் பல வகை உயிரினங்கள் அழிந்து போயின.
15,000 வருடங்களுக்கு முன்: முதன்முறையாக மனித இனம் பெரிங் ஸ்ட்ரெய்ட்டை கடந்து அமெரிக்காவிற்குள் நுழைகிறது. இந்த வழித்தடம், ஒரு குறுகிய கடல் பாதை. பனியுகத்தால் உருவான பாதையான இது ரஷ்யாவில் இருக்கும் சைபீரியாவையும், அமெரிக்காவின் அலாஸ்காவையும் இணைக்கிறது. இதைக் கடந்து வந்ததன் மூலம் மனிதர்கள் பூமியின் அனைத்து வாழக்கூடிய ஸ்தலங்களுக்கும் சென்று ஆக்கிரமித்து விட்டனர்.
12,000 வருடங்களுக்கு முன்: வேட்டையாடி மட்டும் இனி வாழ முடியாது என்பதை மனிதன் உணர்கிறான். முதன்முறையாக விவசாயம் செய்யத் தொடங்குகிறான். அது புரட்சியாக மாறி, தான் உன்ன விரும்பும் கனி மற்றும் கைகளை தானே பயிரிடும் திறனை வளர்த்துக் கொள்கிறான்.
இன்று: எண்ணற்ற விஞ்ஞான வளர்ச்சி மற்றும் அதீத அறிவைப் பெற்றுவிட்ட நாம், அமைதியை மட்டும் பெறமுடியாமல் போராடிக் கொண்டு இருக்கிறோம். மக்கள் தொகை பெருக்கெடுக்க அனைவருக்கும் வாழ்வாதாரம் கிடைக்காமல் திண்டாடிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அறிவியலும், பூமியை விடுத்து வேறு கிரகங்கள் எங்காவது போய் வாழ முடியுமா என்று தேடிக் கொண்டிருக்கிறோம்.