நல்ல மனிதர்கள்

காமராஜரின் மனித நேயம்

காமராஜர் முதல்வராக இருந்த அந்த நாள்களில், பழைய சட்டமன்ற விடுதியில் மண்ணாங்கட்டி என்பவர் கீழ்மட்ட ஊழியராக இருந்தார். சட்டமன்ற உறுப்பினர்கள் கேட்பதை வாங்கி வந்து தருவார். முதல் தளத்தின் முன்பாக இருக்கும் மூக்கையா தேவர் அறையிலேயே இருப்பார். ஒருமுறை "ஏம்பா மண்ணாங்கட்டி அவசரமாக வெளியில போறேன். குளிச்சு முடிச்சு ரெடியாகுறதுக்குள்ளே இட்லி வாங்கி வந்துடு" என்று 100 ரூபாயைக் கொடுத்தார் மூக்கையா தேவர். சொன்னபடியே அவர் ரெடியாகிக் காத்திருந்தார்.

நேரம் ஓடியது. தலையில் சுமையுடன் தட்டுத்தடுமாறி வந்தார் மண்ணாங்கட்டி. அவரைப் பார்த்ததும், "ஏன்யா... நான் அவசரமா வெளியில போகனும்னு காத்துகிட்டு இருக்கேன். இட்லி வாங்க இவ்வளவு நேரமா" என்று எகிறினார் மூக்கையா தேவர்.

மண்ணாங்கட்டிக்குக் கோபம். "என்னங்கய்யா நீங்க... இங்க ஆஸ்ட்ல அவ்வளவு இட்லி இல்லைனு சொல்லிட்டாங்க. மவுண்ட் ரோடெல்லாம் போய் அலைஞ்சு 100 ரூபாய்க்கும் இட்லி வாங்குறது லேசுபட்ட காரியமா" என்று பதிலுக்குச் சத்தம் போட்டார். இதுதான் மண்ணாங்கட்டி என்ற வெகுளி... அப்பாவி... அவ்வளவு வெள்ளந்தி!

இப்படியான மண்ணாங்கட்டியின் தலையில் ஒருநாள் இடி விழுந்தது. அந்த உத்தரவைப் படித்துகாட்டச் சொல்லி வீட்டில் அழுதுபுரண்டு கதறினார். "அரசாங்க உத்தியோகத்தில் எழதப் படிக்கத் தெரியாதவர்கள் எல்லாம் இனி வேலையில் இருக்கக்கூடாது, பணியிலிருந்து நீக்கப்படுகிறார்கள்" என்று காமராஜர் போட்ட உத்தரவுதான் அந்தக் கடிதம். 

 

இரண்டு நாள் கழித்து, பழைய சட்டமன்ற உறுப்பினர் விடுதிக்கு ஓடிவந்தார் மண்ணாங்கட்டி. மூக்கையா தேவர் முன் தரையில் விழுந்து கதறி அழுகிறார். அவரும் என்னவென்று கேட்க, "இப்படி ஓர் உத்தரவு வந்திருக்கிறதே? என் குடும்பம் எல்லாம் நடுத்தெருவுக்கு வந்துடுச்சே. எப்படியாவது காப்பாத்துங்க ஐயா" என்று பித்துப் பிடித்தவராக அழுகிறார். ஏதாவது சமாதானம் சொல்லனுமே என்று "முதல்வர் ஆபிசுக்கு போன் போடுடா..." என்றார் மூக்கையா தேவர். 

 

அப்போதெல்லாம் நேரடியாகத் தொலைபேசும் வசதி இல்லை. ஆப்ரேட்டரிடம் கூறிவிட்டு காத்திருக்க வேண்டும். முதல்வர் அலுவலகத்தில் யாராவது உதவியாளர் எடுப்பார்கள்.

மண்ணாங்கட்டி புக்செய்த நேரம் உடனே தொடர்பு கிடைத்தது.

மறுமுனையில் முதல்வர் காமராஜர். யார் நீங்கள்? உங்களுக்கு என்ன வேணும்? என்கிறார்.

"ஐயா... நான்தான் அசம்பிளி ஆஸ்டல் பியூன் மண்ணாங்கட்டி பேசுறேங்க ஐயா..." என்றபடியே அருகில் இருந்த மூக்கையா தேவரைப் பார்க்கிறார். அவருக்கு முதல்வர் அலுவலகத்திலிருந்து யாராவது உதவியாளர்கள்தான் டெலிபோனை எடுத்திருப்பார்கள் என்ற நினைப்பு. 

 

"எழுதப் படிக்கத் தெரியாதவங்க எல்லாம் முதல்வரா இருக்கறப்போ நான் பியூனா இருக்கக்கூடாதான்னு கேளுடா” என்கிறார் மூக்கையா தேவர்.

மறுமுனையிலிருந்த காமராஜரிடம் அதை அச்சுபிசகாமல் "ஐயா, எழுதப் படிக்கத் தெரியாதவங்க எல்லாம் முதல்வரா இருக்கிறப்போ நான் பியூனா இருக்கக்கூடாதான்னு தேவர் ஐயா கேட்க சொல்றாருங்க" என்கிறார் மண்ணாங்கட்டி. 

 

மறுமுனையில் பேச்சே இல்லை....

அடுத்த முப்பது நிமிடத்தில் உயர் அதிகாரிகள்  மூன்றுபேர் அங்கே வந்துவிட்டார்கள். முதல்வருக்கு போன் செய்தது யார்? என்றார்கள். நான்தான் ஐயா என்று முன்னே வருகிறார் மண்ணாங்கட்டி. உங்களைக் கையோடு அழைத்துவரச் சொல்லியிருக்கிறார். உடனே புறப்படுங்கள் என்று நிற்கிறார்கள். அப்போதுதான் நாம் பேசியிருப்பது முதல்வரிடம் எனப் புரிகிறது. மூக்கையா தேவருக்கும் பதட்டம். மண்ணாங்கட்டி "ஐயா நீங்களும் வாங்க" என்று அழுகிறார். பின்னாடியே வருகிறேன். நீ போப்பா என்று அனுப்பி வைக்கிறார். கோட்டையில் உள்ள முதல்வர் காமராஜரை நோக்கி வாகனம் பறக்கிறது.

முதல்வரின் அறையில் உள்ள ஷோபாவில், கண்ணத்தில் கைவைத்தபடி கவலைதோய்ந்த முகத்தோடு உட்கார்ந்திருக்கிறார் காமராஜர். கதவு திறக்கப்படுகிறது. மண்ணாங்கட்டி முதலில் நுழைய அதிகாரிகள் சற்று ஒதுங்கி, கதவோரம் நின்றுகொண்டார்கள். 

 

"நீங்கதான் மண்ணாங்கட்டியா..." என்கிறார்​. 

 

"ஆமாங்க ஐயா. நான் தெரியாம பேசிட்டேன். என்னை மன்னிச்சுடுங்க ஐயா" என்றபடியே காலில் விழுந்தார். 

 

காலில் விழும் கலாச்சாரம் காமராஜருக்கு அரவே பிடிக்காது. அதிகாரிகளைப் பார்க்க, உடனே அவர்கள் எழுப்பி நிற்க வைக்கிறார்கள். 

 

மண்ணாங்கட்டியைப் பார்த்து, "வா... வான்ணேன். வந்து பக்கத்தில உட்காருங்கன்ணேன்" என்றழைக்கிறார். 

 

மண்ணாங்கட்டி தயங்கி தயங்கி நிற்கிறார். காமராஜர் முறைக்க, தயங்கி தயங்கி பக்கத்தில் சென்று உட்காருகிறார்.

மண்ணாங்கட்டியின் முதுகைத் தட்டிக்கொடுத்து, முகத்தையே உற்றுப் பார்த்தார் முதல்வர் காமராஜர். 

 

பட்டென்று கையெடுத்து கும்பிட்டு, "நான் தப்பு பன்னிட்டேன். தெரியாம செய்திட்டேன்" எனக் கதறுகிறார். 

 

"என்னை மன்னிச்சுடு. அந்தத் தவறை நீதான் புரியவைச்சே... ரெண்டு நாளா உங்க வீட்ல சோறு தண்ணியில்லியாமே? சமைக்கலையாமே....? உங்களுக்கு ரெண்டு பொம்பள புள்ளைங்க... எல்லாத்தையும் இப்பதான் தெரிஞ்சுகிட்டேன்... எவ்வளவு பெரிய தப்பு செய்திருக்கேன்...? நான் அப்படி ஓர் உத்தரவு போட்டிருக்கக்கூடாது. ‘இனிமே புதிதாக வேலைக்கு வருபவர்களுக்கு எழுத படிக்கத் தெரிந்திருக்க வேண்டும்’னு போட்டிருக்க வேண்டும். நான் செய்தது தவறுதான்" என்று தட்டிக்கொடுத்து ஆதரவாய்ச் சொல்ல, மண்ணாங்கட்டி கதறி அழுகிறார். காமராஜருக்கும் பேச்சு எழவில்லை...

அடுத்து அங்கேயே ஓர் உத்தரவு தயாராகிறது. காமராஜர் கையொப்பமிடுகிறார். மண்ணாங்கட்டிக்கு மீண்டும் அரசு வேலை. அதிகாரிகளைப் பார்த்து "இவரை அழைச்சிட்டுப் போங்க. வேலை கொடுத்தாச்சு. இனிக் கவலைப்படாதீங்கன்னு அவரோட மனைவி, குழந்தைங்ககிட்ட சொல்லுங்க"ன்னு அதிகார குரலில் உத்தரவிடுகிறார். 

 

பிறகென்ன நினைத்தாரோ சற்று தயங்கி, "போகிறபோது வெறும் கையோட போகாதீங்க. ஓட்டல்ல எல்லாருக்கும் சாப்பாடு வாங்கிட்டு போய்க் கொடுங்க. ரெண்டு நாளா அவர்கள் சாப்பிட்டிருக்க மாட்டர்கள்" என அந்த அதிகாரிகளிடம் கண்டிப்போடு கூறுகிறார்.

 

மண்ணாங்கட்டிக்குப் பேச வார்த்தைகளின்றிக் கையெடுத்து கும்பிட்டபடியே வெளியேற, முதல்வர் காமராஜரும் எழுந்து கையெடுத்துக் கும்பிட்டபடியே அனுப்பி வைக்கிறார்.

ஓர் ஏழையின் கண்ணீர் வலி.. இன்னொரு ஏழைக்குத்தான் தெரியும். ஆமாம் காமராஜர் ஏழையாகவே, எழைகளுக்காகவே வாழ்ந்தவர்...!