அசோக மன்னர் வந்து கொண்டிருந்தார். அவருடன் அவரது ஆலோசகர்களும் அருகில் வந்தனர். அந்தச் சமயத்தில், எதிரில் ஒரு புத்தத் துறவி வந்தார். அவரைப் பார்த்ததும், அசோகர் ஓடிப் போய் அவர் காலில் விழுந்து வணங்கினார்.
அசோக மன்னரின் தலை அந்த புத்தத் துறவியின் பாதத்தில் பட்டது. பக்கத்தில் நின்று கொண்டிருந்த அமைச்சருக்கு அது சங்கடமாக இருந்தது. மிகவும் வருத்தப்பட்டார். நம் அசோகச் சக்கரவர்த்தி எப்பேர்பட்டவர், அவருடைய தலை ஒரு சன்யாசியின் பாதத்தில் படுவதா? என்று நினைத்து மிகவும் கவலைபட்டார்.
அரண்மனைக்குத் திரும்பியதும் அமைச்சர் மெதுவாக ஆரம்பித்தார். "அரசே எனக்கு மிகவும் வருத்தமாய் இருக்கிறது" என்றார்.
எதற்காக? என கேட்டார் மன்னர்.
"அசோகச் சக்கரவர்த்தியின் சிரம் மதிப்பு மிக்க ஒன்று . அது ஒரு சந்நியாசியின் காலில் படுவதா?" என்றார்.
அசோகர் ஏதும் பேசவில்லை. சிரித்தார்.
அதன் பிறகு, ஒரு சரியான சந்தர்ப்பத்திற்காக காத்துக் கொண்டிருந்தார்.
ஒரு நாள் அமைச்சரைக் கூப்பிட்டார். "எனக்கு மூன்று சிரங்கள் வேண்டும். அதாவது, மூன்று தலைகள் வேண்டும்" என்றார்.
"இதோ கொண்டு வருகிறேன் அரசே" என்றார் அமைச்சர்.
ஒரு ஆட்டின் தலை, ஒரு புலியின் தலை, ஒரு மனிதனின் தலை. இதுதான் அசோகர் கேட்டது.
"எங்கே இருந்தாலும் கொண்டு வாருங்கள்" என்றார்.
அமைச்சர் புறப்பட்டார். ஆட்டுத் தலை, புலித் தலை கிடைத்து விட்டது. அதன் பிறகு, ஒரு சுடுகாட்டுக்குப் போய் ஒரு மனித தலையும் சேகரித்துக் கொண்டு இராஜாவிடம் வந்தார்.
"அரசே உங்கள் ஆணைப்படி மூன்று சிரசுகளைக் கொண்டு வந்திருக்கிறேன்" என்றார்.
அசோகர் பார்த்தார். "மிகவும் நல்லது. இப்போது இது மூன்றையும் எடுத்துக் கொண்டு போய் சந்தையில் விற்றுவிட்டு வாருங்கள்" என்றார்.
அமைச்சர் அவற்றை எடுத்துக்கொண்டு சந்தைக்கு போனார்.
முதலில் ஆட்டுத் தலை விற்றாயிற்று. நல்ல விலை கொடுத்து வாங்கிக் கொண்டு போனார்கள்.
அடுத்தபடியாக, புலித் தலையை ஒருவர் வாங்கிக் கொண்டார். மனித தலையை மட்டும் வாங்குவதற்கு யாரும் முன் வரவில்லை. எல்லோரும் பார்த்துவிட்டு விலகிப் போனார்கள்.
அமைச்சர் திரும்பி வந்தார். "அரசே இந்த மனிதத் தலையை மட்டும் யாரும் வாங்க மாட்டேன் என்கிறார்கள்" என்றார்.
"சரி பரவாயில்லை. இதை இலவசமாகவே கொடுத்து விடுங்கள்" என்றார்.
அமைச்சர் மறுபடியும் சந்தைக்குப் போனார். "இலவசமாகத் தருகிறேன் இதை வாங்கிக் கொள்ளுங்கள்" என்றார்.
அப்போதும் யாரும் வாங்கவில்லை.
மறுபடியும் திரும்பி வந்து, மன்னரிடம் விஷயத்தைச் சொன்னார்.
இப்போது மன்னர் சொன்னார், "அமைச்சரே, உயிர் இருக்கிற வரைக்கும்தான் இந்தத் தலைக்கு மதிப்பு. உயிர் போன பிறகு அதன் மதிப்பும் போய் விடுகிறது. ஆகையால், மதிப்பு இருக்கும் போதே பெரியவர்கள் பாதம் பணிந்து, அந்தப் புனிதத்தைப் பெற்றுக்கொள்ள வேண்டும்" என்றார்.
பணிவு என்பது வேறு. அடிமைத்தனம் என்பது வேறு.
பணிவது நமக்குப் பெருமை தரக்கூடிய விஷயம்தான். இருப்பினும், பணிவுக்கும் அடிமைத்தனத்திற்கும் இடையிலான வித்தியாசத்தை புரிந்துகொள்ள வேண்டும். அதைப் புரிந்துகொண்டால் யார் காலில் விழ வேண்டும், யார் காலில் விழக்கூடாது, யாரைப் பணிய வேண்டும் என்பது தானாகப் புரிந்துவிடும்.
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக